İtiraf: Biz Kucağa Alıştırdık..

Daha önce doğum hikayemiz yazımda da paylaşmıştım, doğumdan sonraki ilk gecemizi...Bir anne, bir baba, ve acıkan fakat emmeye gücü yetmediğinden var gücüyle ağlayan bir bebek... Mamaya hayır dediğimizden sebep bir şekilde bebeği sakinleştirmeliydik. Karnını doyurmayı pompayla süt sağıp vermekle yaptık fakat hala sakinleşmedi. Hemşireler sakın kucağınıza almayın telkinlerini yaptı yapmasına ama gel de dayan, dayanabilirsen... Ben zaten dikişlerimden emzirmek dışında pek alamıyordum, ama dayanamadık ve o ilk kucak sefamız başladı. Aldı babası küçük kızını kucağına.. ve o gün bugündür bizim prensesimiz kucaktan inmiyor.

Gülsem mi, düşünsem mi bilmiyorum. Kendimiz ettik kendimiz bulduk diyorum ama bunuda bir o kadar da pozitif söylüyorum. Hamilelikte ve bebeğim doğduktan sonra okuduğum kitaplarda yazan psikologlara göre ortak kanı; bebeğin ağlamasının eğer karnı toksa, altı kuruysa, gazı yoksa, ateş, hastalık vs gibi bir durumu yoksa "biri gelip beni alsın" tadındaki "çağırma" ağlamalarıymış. Avrupa da özellikle çocuğun ihtiyaçları yerine getirildikten sonra kucağa almıyorlar böylece çocuk belki ilk zamanlarda ağlıyor fakat sonra yalnız kalması gerektiği zamanları da anlıyormuş.

Ben hiç bunu yapamadım, dayanamadım. Bu her anneye göre değişir. Ben "şimdi almazsam bir daha ne zaman kucağıma alacağım" düşüncesindeydim. Bundan çok değil, sadece birkaç sene hatta birkaç ay sonra yürümeye başlayınca tut tutabilirsen...Dolayısıyla eşim de bende bebeğimizi tam bir kucak bebeği yaptık. Çok zor hatta bazen geriliyorsunuz da; evde hiçbirşey yapamıyorsunuz sürekli kucağınızda olmak istiyor bazen temel ihtiyaçlarınızı bile gideremiyorsunuz... 

Ama bu bir seçim, ben kucağıma her aldığımda "her zaman onun yanında olacağımı" ona göstermek istedim, ben kucağıma her aldığımda "her zaman ona sıcaklığımı vereceğimi" hissettirmek istedim, ben kucağıma her aldığımda "her zaman onun bir damla gözyaşına koşup geleceğimi" düşündürmek istedim. Bunlar onu şımartma, her istediğin yapılacak noktasında değildi. Herşeyin yeri ayrı tıpkı "mama almayacak" dediğimde ağlamasına dayanabildiğim gibi. Ama sevgimi, sıcaklığımı, o istediği her an ben vermeye hazırım. 

İşte bu yüzden itiraf ediyorum; bebeğim alışan değildi, onu biz kucağa alıştırdık...